Eenzame opsluiting en bevrijding
Martine Vos
Korte tijd geleden hebben we een filmpje geupload met deze tekst.
Misschien heb je deze al gezien, en anders klik je hier om het filmpje alsnog te bekijken;-)
Iedere morgen staan we ongeveer om 7.15u op, na het wassen en aankleden ruimen we de camper weer op; de verduistering van de ramen, Jonathan z’n spullen weer op z’n bed, het sprei weer over ons bed, trappetje erop. Heerlijk, de dag kan beginnen. Na het ontbijt lezen we een stuk uit de Engelse Bijbel, leren iedere 4 weken een (onberijmde) psalm en zingen dan ook deze psalm. Dan trekt iedereen zich terug met het Woord. Vervolgens gaat Jonathan beginnen met zijn studeer werk.
Wilco klapt de laptop open en begint aan het beantwoorden van de email, of bereid een nieuwe lezing voor en helpt Jonathan ondertussen met zijn wiskunde.
Ondergetekende doet de vaat en begint dan aan de schoonmaak, was, strijk, email, helpt Jonathan en wat niet al.
Dit gaat zo door tot de lunch, dat is zo tussen 12.00u en 13.00u.
De middag heeft een hele eigen invulling, dat is vooral weersafhankelijk. Bij droog weer maken we nogal eens een fikse wandeling, Jonathan gaat fietsen, of we gaan met de Knallert (Deens voor brommer;) ergens heen.
Maar ook ‘s middags gaat het ‘gewone’ werk door; filmpjes in elkaar zetten of opnemen, mail beantwoorden, etc. Bij regen en storm is het altijd even de tijd verdelen over drie mensen met twee laptops.
Je ziet het al, we leven gestructureerd.
Dat deden we eigenlijk altijd al wel, maar we merken dat het nu extra nodig is. We leven op en in een kleine ruimte en er is geen ruimte voor een ongeorganiseerde bende.
We gebruiken de dag effectief.
Als we niet op een plek staan waar we water kunnen tappen, dan kunnen we 48u staan en dan is het water op. We gaan dan op zoek naar een watervulpunt. Maar bij dit watervulpunt kan je meestal niet overnachten (bijv. op het terrein van een benzinestation).
Nadat we water hebben gevonden en de tank hebben gevuld, douchen we soms ter plaatse en vullen we de watertank opnieuw.
Vervolgens op zoek naar een overnachtingsplek. Liefst voordat het donker is, anders heb je geen idee waar je eigenlijk staat (achtertuin?) Dit kan maar zo een uur of 4 in beslag nemen.
En als dit elke 48 moet plaatsvinden is dat een beetje vermoeiend, toch gaat ook dit al aardig in de structuur van het camperleven passen.
Je begrijpt dat we altijd erg blij zijn als we ergens kunnen staan waar we ook water kunnen vullen en de wc kunnen legen!
Dat is dan een soort van oase, ik kan me nu de ‘murmureringen’ van de Israëlieten in de woestijn, goed voorstellen. Ben je net tot rust gekomen, je hebt je draai op je nieuwe plekje gevonden en dan moet je weer verder opbreken en verder trekken. Deze gedachten komen vooral als je niet naar Boven kijkt, maar gericht bent op het hier en nu. Of kijkt naar de situatie in plaats van naar de Schepper.
Heerlijk om op een mooie plek zomaar een week te staan, of soms nog langer, dat zijn dan echt plaatsen om heerlijk tot rust te komen.
Maar ondanks de structuur kan een ochtend, middag, avond of zelfs nacht er zomaar totaal anders uit zien.
Laat ik beginnen bij de ochtend.
Jonathan heeft soms behoefte om even uit te wapperen tijdens het werken en neemt dus een pauze waarin hij even rond gaat rennen, rond gaat neuzen hier of daar, boompje of vuurtoren beklimmen, etc.
Zo ook op een koude winderige ochtend toen we op het parkeerterrein stonden van een Gemaal (Pumpestation) Er was een (super schoon) toilet in het gebouw, waar we gebruik van maakten.
Tja, toen was Jonathan wel erg lang in het Pumpestation, maar goed, hij loopt niet in 7 sloten tegelijk en er is ook vanalles te zien daar; hoe het gemaal werkt en je kan ook naar boven voor een prachtige weidse blik.
Ineens dacht ik ‘Hij zal toch niet opgesloten zitten?’ Ooit een keer waren we in een gemeente en Jonathan had even een plas-pauze nodig. De wc wist hij te vinden en dat ging dus prima. Ineens hoorden we (de hele gemeente) een flinke schreeuw…..Oeps, Jonathan zat opgesloten in het toilet.
Zoiets ging door me heen.
Toch maar even kijken.
En daar zat hij, in de lift, al zeker een half uur.
Gelukkig niet in paniek. Hij had eerst het lied Machtig God, Sterke Rots gezongen, toen ging zijn paniekerige gevoel weg, vervolgens had hij op het belletje gedrukt voor hulp.
En maar wachten, en wachten, en nog heel veel langer wachten. Toch maar weer op het belletje gedrukt; ai, de hulp was onderweg, maar naar het verkeerde Pumpestation.
Na ruim 2 uur heeft Wilco de deur maar geopend en eindelijk was Jonathan vrij.
Zo kan je als mens zomaar gevangen zitten (veel dieren zitten hun leven lang al in een hokje) Het kan zijn dat je een keuze hebt gemaakt, waar je achteraf gezien, eigenlijk helemaal niet blij mee bent. Maar je kan niet meer terug, of denkt dat je niet meer terug kan. Je kan ook door anderen in een hokje zijn gestopt, misschien wel door je ouders. Misschien kreeg je vaak te horen dat je niet goed genoeg was, dat iets vast wel beter had gekund als je maar had gewild. Nu voel je daardoor onzekerheid, eigenlijk bij alles wat je onderneemt. Misschien hoorde nooit echt bij de groep en voel je daardoor onzekerheid, machteloosheid en heb je een negatief zelfbeeld.
Je kan ook vast zitten in religie, of godsdienst. Een godsdienst die benauwend is en helemaal niet de vrede, vrijheid en liefde geeft waar de Bijbel over spreekt.
Je kan vast nog wel heel veel voorbeelden bedenken, ik wel, maar het epistel wordt te lang.
Kan je nog vrij komen? Is er een weg terug, of een uitweg, afrit, wat je maar nodig hebt?
Het antwoord is: JA, maar de vraag is:HOE?
Op hulp van mensen kan je vaak lang wachten, of je wordt van de wal in de sloot geholpen. Soms heb je juist wel hulp van mensen nodig, een duwtje in de rug of een arm om je heen (ja dat mag best) Het mooiste is als je mensen ontmoet die ook vast hebben gezeten in hetzelfde hokje, maar bevrijd zijn. Vrij zijn.
Het enige wat ons echt vrij kan maken is het Woord, Jezus, gezonden door Zijn Vader naar de aarde, om ons, zondige mensen, vrij te maken. Vrij van zonden, ziekten en pijn.
Ik zou het héérlijk vinden als mensen die vast zitten in het hokje van religie en geen idee hebben wat een relatie met Vader is, de Bijbel gaan lezen; Romeinen, de brieven van Johannes, Petrus, geweldig! de Bijbel is zo’n heerlijk Boek!
Elke dag als ik erin en eruit lees, dan word ik blij van binnen.
God Zelf wil niet dat we in een hokje zitten. Lees het in de brieven van Johannes, niet 1 hoofdstukje, maar lees wat Johannes in zijn brieven wil duidelijk maken.
Nu een middag;
Een prachtig plekje aan zee gevonden een mooie parkeerplaats met de camper neus op 4 meter afstand van het zoute nat. Heerlijk! Na een poosje zoeken altijd blij met een mooie plek. Jonathan heeft z’n fiets al meteen uit de kar gehaald en is al over het ‘strand aan het raggen’ (zoals hij dan zegt) De voorstoelen hebben we gedraaid en genieten even van het uitzicht en de rust.
De laptops opgestart, en aan het …. *klop, klop, klop*…. daar staat een redelijk boos uitziende man. Wat nu dan weer? De plek waar we staan, de rechterkant van de camper dan, is niet de parkeerplaats, maar zijn grond. De linkerkant van de camper staat wel goed. Hij heeft liever dat we gaan. Na een gesprekje keek meneer veel minder boos en uiteindelijk nam hij een Bijbel mee.
Maar goed, als we de camper her-parkeren dan hebben we het idee dat we het grootste gedeelte van de parkeerplaats in beslag nemen met onze combinatie. Dat vinden we ook geen fijn idee. Dus, de camper weer in rij-stand, even wachten op Jonathan, fiets inladen, alles checken, en gaan maar weer. Op zoek naar een nieuwe plek.
‘s Avonds kan er ook vanalles gebeuren. Bijvoorbeeld toen we ‘s middags al een jongen met een grote backpack zagen lopen door de regen. Hij had vlakbij ons zijn tentje opgezet. We gingen even poolshoogte nemen en vertelden hem dat de soep in de camper warm was. Zo’n 10 minuten later kwam hij aangewandeld en hebben we gezellig met elkaar soep gegeten en tot laat gepraat. Deze jongen van 17, die de rust en stilte van de natuur op zocht, had eigenlijk nog nooit van de Heere Jezus gehoord. Dat was een prachtige mogelijkheid voor ons.
Nee, het spelletje wat we zouden doen ging niet door, maar Gods werk, dat gaat altijd door!
Zelf in de nacht kan er zomaar op je deur worden geklopt….
Om 01.00 werd er geklopt, beter gezegd; aan alle kanten op de deur gebonkt en geroepen. Terwijl wij juist al de hele avond heel zachtjes hadden gedaan i.v.m. de om ons heen slapende chauffeurs.
Wat nu dan weer, met een slaperig hoofd deden we deur open en daar stond een meneer van Securitas, of we zo snel mogelijk de parkeerplek wilden verlaten. We stonden (nietsvermoedend overigens) op een privé terrein.
Aankleden, de hele camper ombouwen, verduistering van de ramen, kasten dicht, spullen opruimen (anders vliegt er het eea door de camper tijdens het rijden) Om vervolgens midden in de nacht, in het aarde donker op zoek te gaan naar een nieuwe plek.
Het was dubbel erg, omdat we letterlijk 8 uur lang hadden gezocht naar een plek…..
De streek waar we op dat moment waren bleek, in normale tijden, een waar camper eldorado te zijn. Dat tot overlast van de plaatselijke bevolking. Letterlijk bij elk plekje (hoe klein ook) stond een bord: Verboden te parkeren voor campers, zelfs op het plein naast de kerk.
Maar voila, het liep voorspoedig, na zo’n 20 minuten hadden we een mooie plek gevonden. Op een hele grote parkeerplaats, bij een natuurcentrum (die toch dicht zit) helemaal in een hoekje, uit het zicht van iedereen.
Na een slaapverwekkende kop thee, zijn we weer gaan slapen.
De volgende ochtend bleek dat we vlakbij het aller oudste stadje van Denemarken stonden. Dit stadje Ribe, was zelfs de Viking hoofdstad van Denemarken!
Dat was even een greep uit gebeurtenissen die de structuur overhoop gooien.
Structuur die we graag vasthouden, maar die niet verkillend moet zijn voor onverwachte gebeurtenissen.
Elk moment kan er zomaar iets gebeuren in je leven wat je leven tijdelijk of voor altijd op z’n kop kan zetten. Dit kunnen simpele dingen zijn, zoals hierboven beschreven; weggestuurd worden, opgesloten zitten, of iets dergelijks.
Maar er kunnen ook hele ingrijpende dingen gebeuren, waardoor je leven niet meer hetzelfde is. Dit kan heel positief zijn, maar zeker ook negatief of verdrietig.
Maar als we het vaste Fundament onder onze voeten hebben, dan mogen we ons in elke situatie verblijden in de Heere: Zoals er in Filippenzen 4:4-9 staat:
‘4 Verblijdt u in den Heere te allen tijd; wederom zeg ik: Verblijdt u.
5 Uw bescheidenheid zij allen mensen bekend. De Heere is nabij.
6 Weest in geen ding bezorgd; maar laat uw begeerten in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God;
7 En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en uw zinnen bewaren in Christus Jezus.
8 Voorts, broeders, al wat waarachtig is, al wat eerlijk is, al wat rechtvaardig is, al wat rein is, al wat liefelijk is, al wat wel luidt, zo er enige deugd is, en zo er enige lof is, bedenkt datzelve;
9 Hetgeen gij ook geleerd, en ontvangen, en gehoord, en in mij gezien hebt, doet dat; en de God des vredes zal met u zijn.’
Waarom zouden we ons verblijden in moeilijke en nare situaties? Ook daar heeft de Bijbel het antwoord op in Romeinen 8:28 ‘En wij weten, dat dengenen, die God liefhebben, alle dingen medewerken ten goede, namelijk dengenen, die naar Zijn voornemen geroepen zijn.’
Alles wat God de Vader op je pad geeft, dat werkt mee ten goede, dat werkt dus mee aan het Hoge doel in ons leven; God lief te hebben boven alles en onze naaste als onszelf.
Als dingen in onze ogen mis gaan of als er dingen gebeuren waarvan wij niet begrijpen waarom ze gebeuren, dan heeft God Zelf daar een plan mee. Later zullen we dat begrijpen, dan zullen we alles begrijpen, alle gebeurtenissen in ons leven vallen dan als puzzelstukjes op de juiste plaats.
Nu zien we af en toe het waarom achter gebeurtenissen, dat is heerlijk. Hoe heerlijk zal het straks in de eeuwigheid zijn, als we als mens echt tot ons doel komen!
Dit kan alleen als je op het juiste Fundament bouwt, bouw jij daarop?
‘Ja, kom, Heere Jezus! De genade van onzen Heere Jezus Christus zij met u allen. Amen.’ Openbaring 22:20-21
Hartelijke groet,
Martine
